Jean Matthieu Guépin
| Geslacht: | Man | |
| Vader: | Frans Pieter Guépin | |
| Moeder: | Adriana Justina de Jong Schouwenburg | |
| Geboren: | 29 Feb 1932 | Amsterdam |
| Overleden: | 12 MEI 2007 | Utrecht |
| Aantekeningen: | Een biologisch-dynamische kanjer ging heen op 12 mei jl. Een tweede hersenbloeding blies het aardse vlammetje uit. Matthias Guepins leven stond geheel in dienst van de Aarde en haar duurzame vruchtbaarheid. Matthias behoorde tot een van de eerste groepen jongelui die na de tweede wereldoorlog op de in 1947 geopende Warmonderhof in Warmond hun scholing kregen in biologisch-dynamische landbouw. Die vorming heeft zijn verdere leven bepaald en richting gegeven. Daar ook ontmoette hij zijn latere vrouw Wilfriede. Na de Warmonderhof afgesloten te hebben duurde het niet lang of ze waren samen in Canada om een droogmakerij te ontginnen. Een geweldige maar keiharde leerschool in wat hard werken is en wat het betekent om samen met je partner ergens helemaal voor te gaan. Na enkele jaren blijkt de polder reddeloos lek en dat avontuur eindigt in een aftocht naar Nederland. Daar worden Matthias en Wilfriede al snel gevraagd om de directie over te nemen van de cultuurmaatschappij Loverendale op Walcheren. Het eerste grote bd-bedrijf van Nederland. Karakteristiek voor Matthias was dat hij goed kon luisteren, vooral achter de woorden. Hij reageerde eigenlijk altijd enthousiast op wat hij hoorde. Doorgaans zag hij de kans-kant van de dingen en pakte dat dan ook in een geweldig optimisme op. En stootte daarbij ook wel eens zijn neus. Dat kansen zien gold ook voor de mensen waarmee hij samen werkte. Eigenlijk zag hij altijd wel iets geweldigs in die ander. Helder staat mij nog voor ogen, hoe hij bijna aandoenlijk teder en enthousiast over de Walcherense klei vertelde, en over de geur van de kippenmest toen ik hem voor het eerst ontmoette ergens in 1972. Loverendale als cultuurmaatschappij en zeker het onderdeel Ter Linde krijgen een enorme vaart in hun ontwikkeling. Zowel economisch als ook maatschappelijk. Het stimulerend enthousiasme van Matthias en Wilfriede verheft het begrip Cultuurmaatschappij tot Cultuurimpuls in Zeeland. De Vrije School en de Christengemeenschap in Middelburg ontstaan als een Spin-Off van het boerderij- werk. Als Warmonderhof van Warmond naar Kerk Avezaath verhuisd, wordt Matthias gevraagd om daar boer-praktijkleraar te worden. Het was een gouden greep om deze bevlogen man te vragen daar een begin te maken. Zo ontstond al gauw een gezonde basis onder de verhuizing en de daaropvolgende bloeiperiode van de school. Matthias groeide uit tot een centrale figuur in de bd-landbouw in de tachtiger jaren. Hij had een goede, authentieke babbel en gezag als ervaringsdeskundige met grote bedrijven. Juist in de tijd dat voor het eerst professionele grote bedrijven wilden gaan omschakelen naar biologisch en biologischdynamisch. Hij werd zelfs gevraagd om voorzitter van de BDVereniging te worden. Trouw als hij was, zei hij ja. Hij zag de noodzaak in om de groeiende stroom boeren het gevoel te geven dat zij thuis waren in de BD-Vereniging, door voorzitter te worden. Maar daar lag niet zijn hart. Agendas aflopen, procedureel alles netjes op een rijtje doen en praten over abstracte bestuurlijke aangelegenheden dat was niet zijn ding. Doorgaans was ik bij die vergaderingen aanwezig en ik zag Matthias lijden. Hij kon tijdens bestuursvergaderingen, als het agendapunt niet zo spannend was, wegdommelen. Tja, hij was die ochtend immers om half zes opgestaan om het melken te begeleiden. Ook typisch Matthias was het om geheel souvereign om tien uur op zijn horloge te kijken en soms midden in een agendapunt de vergadering te sluiten. Soms droeg hij het over aan een ander bestuurslid en vertrok naar huis. Want morgenochtend valt aan Bella III niet uit te leggen dat de vergadering uitgelopen is. Na enkele jaren op Warmonderhof werd hij gevraagd door Marc Feedman om hem te helpen het Rural Development Program van Emmerson College in Forest Row in Engeland mee op te zetten. Het gezin blijft in Nederland. Jarenlang zijn mensen van over de hele wereld naar Emmerson gekomen om een training in biologische en eigenlijk biologisch-dynamische landbouw te krijgen. Zo kon Marc Feedman een project opzetten in de Dominicaanse Republiek. Matthias heeft daar ook vanuit het RDP zijn bijdrage aan geleverd. Hij wordt al gauw ook praktijkleraar van Emmerson. In het werken daar ontmoet hij een nieuwe levensgezel, Joan Brinch, waarmee hij tot zijn laatste vertrek naar Nederland samenwoont en werkt. Hun beider liefde voor de Aarde en de ontwikkeling van de mens doet hun samen naar Kenia trekken. Vele streken van Kenia waar zij gewerkt hebben zijn economisch op een hoger plan gekomen door hun compostcursussen die zij buiten in het open veld gaven, of demonstraties over zelf te maken oventjes waardoor er maar minimaal hout gekapt hoefde te worden. Trots kon hij vertellen hoe in de dorpen waar ze werkten de mensen eerst naar de markt gingen om levensmiddelen te kopen, en dat door hun werk binnen enkele jaren de mensen naar die markten toe gingen om producten te verkopen. Hoe door de aangezwengelde economie er ook weer scholen ontstonden. Met Matthias ben ik in het begin van de negentiger jaren naar Suriname geweest. We hebben daar toen lezingen en cursussen gegeven aan de Universiteit van Paramaribo, voor ministers, boeren en landwerkers aan toe. Roerend was het vaak om te zien hoe liefdevol, open, meebewegend, maar vooral ook vaktechnisch kei-goed hij ook met de meest ongeletterde boer een direct, broederlijk contact had. Het liefst was hij op zo een boerderij gebleven. Eigenlijk vond hij het vreselijk, in dat luxe hotel waarin we ondergebracht waren. Met Joan is hij dan nog jaren actief in de Engelse bd-beweging. Ze geven cursussen, begeleiden bedrijven, helpen omschakelen, et cetera. Maar geleidelijk aan, hij loopt dan al tegen de zeventig, wordt het stiller. Steeds sterker wordt zijn relatie met de natuurwezens. Gedragen vooral door het inzicht dat ze er zijn en dat ze ons innerlijk en uiterlijk liefdevol werken nodig hebben om verder te kunnen Zijn. Hierin culmineert ook eigenlijk de fijngevoeligheid van Matthias, die soms een sentimentele ondertoon kon hebben. Hij was een man met een groot hart en hij was een enorme doener. Het doordenken en helder voor de geest krijgen was niet zo zijn weg. Geleidelijk voelt hij zich niet meer zo aangesproken in Engeland, begint zich overbodig te voelen. Het maakt hem ook verdrietig. Dan maakt hij in 2005 de stap om weer naar Nederland te gaan, zoekt ook weer het nauwere contact met zijn gezin. Hij gaat in een stacaravan wonen op Ter Linde, weer terug dus naar Walcheren, waar inmiddels zijn zoon Maarten een van de scepters zwaait. Nauwelijks aangekomen in Nederland treft hem een hersenbloeding. Die bleek uiteindelijk harder aangekomen te zijn dan aanvankelijk gedacht. Toen ik in het najaar van 2006 op Ter Linde een interne cursus over bdlandbouw en voeding gaf was hij daarbij. Hoewel het formuleren niet goed meer ging was merkbaar dat hij de inhoud en de sfeer opzoog en dan begon te stralen. Biologisch-dynamische landbouw, dat was waarvoor hij op aarde was. Bij onze laatste ontmoeting in het Academisch Ziekenhuis in Utrecht , dat hij niet meer levend zou verlaten, hebben we op zijn verzoek herinneringen opgehaald. Hij had een grote behoefte aan een bevestiging dat het goed was wat hij gedaan had en hoe hij het deed. Daarin werd ook de onzekere Matthias zichtbaar. Met Wilfriede aan zijn zijde is hij in de ochtend van 12 mei door de poort van de dood gegaan. Mochten degenen die zich inzetten voor de BD in deze tijd merken dat er enige wind in de rug is, dan is het wel zeker dat Matthias van de andere kant daar zo zijn steentje bijdraagt. Michiel Rietveld Dynamisch Perspectief no. 4 2007 |
|
Gezin 1
| Huwelijkspartner: | Wilfriede Anthonia Driehuijzen | geb. 10 Nov 1929 |
| Huwelijk: | 12 Juni 1954 | Pitt Meadows, B.C., Canada |