Dorus Eduard Stibbe
| Geslacht: | Man | |
| Vader: | Maurits Meijer Stibbe | |
| Moeder: | Selma Frank | |
| Geboren: | 23 Juni 1934 | Amsterdam |
| Overleden: | 4 MRT 1970 | |
| Beroep: | journalist | |
| Aantekeningen: | Theo is een van de ontelbare Joodse slachtoffers geworden van de oorlog en het woeden der nazi's, zoals die ook medeschuldig zijn geweest aan het vroegtijdig overlijden van Ed. Hoornik. Toen de oorlog uitbrak was Theo een kind van vijf jaar, dat ondergebracht werd bij zorgzame pleegouders in Friesland. Hij zou zijn eigen ouders nooit weerzien. Nadat die vermoord waren moest het joodse weeskind worden opgevoed in een internaat, waarin hij zich (twee maal losgerukt uit een vertrouwde omgeving) diep ongelukkig en verlaten heeft gevoeld. De spanningen van het onderduiken, de dood van zijn vader en moeder, het voor hem ondraaglijke bestaan in het instituut dat hij herhaaldelijk ontvluchtte... dit alles heeft Theo hopeloos ontredderd. Volwassen geworden heeft hij politieke wetenschappen gestudeerd in Parijs (waar hij Algerijnse nationalisten veelvuldig geholpen heeft) en vervolgens lange reizen gemaakt in alle werelddelen. Maar hij was nergens meer thuis. In 1966 vestigde hij zich als publicist in Amsterdam, vanwaar hij opnieuw herhaaldelijk naar verre landen trok om actuele reportages te schrijven. Maar niets heeft hem rust kunnen geven of hem kunnen afleiden van het verlangen naar een vrijwillige dood, naar een droomloze slaap. Afgezien van zijn publikaties voor de Unesco, het samenstellen van boeken over Cuba en Che Guevara, en het schrijven van hoofdstukken in verscheidene bundels, heeft Theo grote kringen van lezers en hoorders geboeid door zijn artikelen in De Groene, Vrij Nederland, De Nieuwe Linie, De Gids (om van buitenlandse tijdschriften te zwijgen) en door zijn langdurige deelneming aan radioprogramma's van de V.P.R.O. Voor zijn vrienden was hij een uiterst gevoelige, hartelijke en toegewijde kameraad. Om zijn weemoed en geestelijke crises maakten zij zich herhaaldelijk ongerust, en zo hij eenzaam bleef was dit niet doordat hij alleen zou hebben gestaan. Maar niets heeft hem kunnen redden. Een der volgende nummers van De Gids zal, als Liber Amicorum, gewijd worden aan de nagedachtenis van Theo Stibbe, die helaas slechts zo kort van onze redactie deel heeft uitgemaakt. De Gids. Jaargang 133. Stichting De Gids, Amsterdam 1970 |
|